Sinds ik de rechtszaak in 2016 verloren heb, heb ik geen auto meer. Ik verplaats me zoveel mogelijk lopend of per fiets of met het openbaar vervoer. Soms leen ik een auto. Vanmiddag na het werk, ging ik bij 1 van mijn kinderen langs. Fiets heeft een lekke band en met mijn artrose handen kan ik geen band verwisselen. Dus ik ging met de bus.
Op de heenweg een aardige chauffeur die netjes wachtte met wegrijden totdat ik zat. Op de terugweg (in de spitstijd 17 uur) stapte ik met in elke hand een tas met spullen de bus in. In het voorste gedeelte waren alle stoelen bezet. In het middenpad stonden twee buggy’s waar kleine kinderen in zaten. In de tweede helft van de bus waren nog zitplaatsen vrij. Daar liep ik heen, maar deze chauffeur had blijkbaar haast, want hij trok snel op. Nog voordat ik me ergens kon vasthouden reed hij in volle vaart weg. Ik schoot vooruit het gangpad in. Voelde alsof ik gelanceerd werd. Zag bezorgde blikken van de ouders met een kind in een buggy. Wat als ze neerploft op mijn kind?
Een bekkeninstabiliteit zorgt ervoor dat ik nooit stevig op mijn benen staan. Artrose in handen zorgt ervoor dat ik weinig kracht in mijn handen heb. Nu struikelde ik half dus kon me niet meer vasthouden. Ik ging maar door naar de vrije stoelen. Andere optie zag ik niet. Voorbij de buggy zaten wat mensen die in een andere taal met elkaar zaten te praten. De jongeman zat met klaar om me op te vangen. Gelukkig was het niet nodig en kon ik op de vrije stoel achter hem neer ploffen. Hoe gênant was mijn entree in de bus. Ik twijfelde of ik nog iets zou zeggen tegen de buschauffeur maar ach het kwaad was al geschied. Volgende keer maar weer aan de chauffeur vragen of hij wil wachten met wegrijden tot ik zit. Over gênant gesproken…
Liefs van Bea.
